Over het gebruik van de naam Chaussée Brunehaut schreef Nicolas Bergier, (1567-1623) een kritische notitie in in het 26ste hoofdstuk 'De l’histoire fabuleuse des Chaussées de Brunehault en la Gaule Belgique' van zijn Histoire des Grands Chemins de l’Empire Romain. Het werk verscheen in 1622 in Parijs verscheen. In de heruitgave van 1728 werd voor de eerste maal een grafische reproductie van de Peutingerkaart toegevoegd.

In Hasselt staat een gedenkteken voor de twaalfde-eeuwse dichter Hendrik van Veldeke. Zoals zijn naam zegt, werd hij geboren te Veldeke, een gehucht op het grondgebied van Hasselt. Hij is de eerste volkstalige schrijver van de Lage Landen die we bij naam kennen. In de verzen van de Sint-Servatius-legende bezong hij niet alleen het internationale karakter van Maastricht, maar maakte hij tegelijk melding van de weg tussen Keulen en Tongeren (Voer Colne ende voer Tongheren). 

Vermoedelijk tussen 1066 en 1088 schreef schreef Jocundus (ca. 1030 - ca. 1090)  een biografie over Sint-Servaas : ‘Actus Sancti Servatii’. Die 'Handelingen' bestonden uit een Vita of levensbeschrijving en Miracula of wonderen. Daarin noemt Jocundus de weg tussen Keulen en Tongeren 'koninklijk':

Voor de keizerlijke beambten was de postdienst van de overheid een levensbelangrijk communicatiemiddel. Daarover schrijft de vroeg-Byzantijnse historicus Procopius het volgende:

De mijlpalen van Eygelshoven langs de weg Tongeren-Keulen stammen beide uit de tijd van keizer Constantijn de Grote (306-312). Zij waren ingemetseld in de fundamenten van de zuidmuur van de lokale kerk en werden tijdens de restauratie van 1939 verwijderd . De teksten waren identiek, maar bleven erg fragmentarisch bewaard. Dankzij de onderlinge confrontatie konden zij hersteld worden. De ontbrekende tekst staat telkens tussen de rechte haakjes. De tekst van de beide mijlpalen luiden:

De zogenaamde mijlpaal van Tongeren verdient bijzondere aandacht [1]  Deze achthoekige zuil van zwarte kalksteen werd in 1817 tijdens wegenwerken bij de Sint-Truiderpoort in het centrum van de huidige stad ontdekt. In zekere zin illustreert hij het belang van deze stad als wegenknooppunt. Zijn ontdekking in een voormalige civitatis-hoofdstad is in die context geen verrassing. Het itinerarium is sterk fragmentarisch. Van het oorspronkelijk octogonaal prisma in zwarte steen bleven slechts drie zijden gedeeltelijk bewaard. De tekst is dus niet compleet. Onder meer het tekstgedeelte met de vermelding van de keizer ontbreekt volledig.

[IMP(eratori)]/ CAES(ari) T(ito)/ [AE]LIO HADR/IANO ANT/ONINO AVG(usto)/ PIO P(atri) P(atriae) A BA/G(aco) NER(viorum) M(ilia) P(assuum) XXII

De wereld wordt met de dag bekender, beter bebouwd en beschaafder.

Over de constructie van Romeinse wegen: 

De Romeinse wegen vertonen naar gelang hun belang een grote diversiteit. De landmeter Siculus Flaccus deelde de wegen tijdens de 1ste eeuw n.C. in drie categorieën in, met name de viae publicae, de viae vicinales en de viae privatae. Siculus Flaccus schreef hierover een fundamentele tekst die een duidelijke hiërarchie binnen de wegen vastlegt en tegelijk de verantwoordelijken voor de aanleg en het onderhoud ervan aanduidt.

De betrokkenheid van het leger bij de aanleg van wegen blijkt uit het archeologisch onderzoek in Weerdkampen bij Valkenburg in de gemeente Katwijk (Zuid-Holland) waar een segment van circa 125 meter van de limes-weg werd terug gevonden. Deze was afgezet met verticale eikenhouten palen die diep in de aarde waren geslagen om de weg niet te laten verzakken. Zij vormden een dijk waarop de weg zelf, gedekt met grind, lag. Sommige palen waren liefst manshoog. Op twee van de palen ontdekten de archeologen een ingeslagen stempel met de afkorting COH II CR, voor COHors II C(ivium) R(omanorum), te vertalen als ‘het tweede cohort van Romeinse burgers’. Het gaat hier om de eenheid van het Romeinse leger van ongeveer vijfhonderd man, die verantwoordelijk was voor de aanleg van de weg. Wat precies hun rol was bij de aanleg is niet helemaal duidelijk. Op grond van de stempels waren zij in ieder geval de leveranciers van het hout. Het is duidelijk dat de Romeinse weg als een militair bouwproject op een systematische wijze werd aangelegd.

In de antieke historische teksten vinden wij een zeldzame keer aanwijzingen over het Romeinse wegennet in Gallië terug. Naar aanleiding van militaire campagnes hadden de toenmalige historici het ook over de trajecten die het Romeinse leger volgde. Plutarchus bijvoorbeeld vermeldt, zonder daarover verder details te verschaffen, hoe Caesar tijdens zijn campagnes in Gallië bestaande routes volgde.[1]

Strabo, de Griekse geograaf en tijdgenoot van Augustus, vermeldt in een notitie hoe de omvangrijke wegenaanleg van Agrippa in de Tres Galliae er uit zag en waarom hij Lyon als voornaamste knooppunt koos.

In zijn oorlogsverslagen beschrijft C. Iulius Caesar hoe hij in 55 en in 53 v. Chr. bruggen over de Rijn had geslagen om met enkele strafexpedities al te opdringerige Germanen een lesje te leren. Het was een enorme onderneming, zoals uit het verslag van de veldheer bleek: